POWIAT ŚREDZKI
Echo Średzkie

Ligotka i trzech zameldowanych tam mieszkańców

Ligotka fot.: Grzegorz Borowski

Zobacz wszystkie zdjęcia w galerii

Niedawno średzki magistrat opublikował listę miejscowości położonych na terenie gminy oraz liczbę mieszkańców, którzy są w nich zameldowani. Rekord należał do Ligotki.

W 2014 roku tylko trzech mieszkańców miało meldunek na terenie omawianej miejscowości. Rok wcześniej było ich pięciu.

Przeszłość

Ligotka, to jedna z najmniejszych, jeżeli nie najmniejsza miejscowość naszego powiatu, która w 1937 roku została przyłączona do sąsiedniego Bukówka. Właściwie w chwili obecnej trzeba by mówić nie o miejscowości, czy też wsi, ale o przysiółku. Źródła pisane wspominają o nim już około 1300 r., wymieniając go wtedy pod nazwą Legochzka. Na przestrzeni wieków nazwa ta ulegała licznym modyfikacjom, z czego najbardziej popularna była odmiana Elgot. Nazwa Ligotka (ewentualnie Ligota) jest bardzo popularna i występuje w wielu rejonach Dolnego Śląska i nie tylko. Oznaczała ona generalnie mówiąc świeżo założoną osadę wolną od danin.

Sam przysiółek zmieniał także właścicieli. Na przykład w XVI wieku był w rękach rodziny von Eiche auf Damritsch, a w drugiej połowie XIX wieku należał do rodziny Hertzog.

Teraźniejszość

W Ligotce z dawnych zabudowań pozostało niewiele. Właściwie mówić można jedynie o zespole dworsko-folwarcznym. Dojeżdża się do niego wyboistą drogą (dobrze mieć samochód terenowy) skręcając na północ ze wspomnianego Bukówka. Do samego folwarku prowadzi piękna, kilkusetmetrowa topolowa aleja. Zespół ten swymi korzeniami sięga czasów nowożytnych.

Jego główną dominantą jest dwór, który obecną postać zawdzięcza przebudowie z 1888 r., o czym informuje data na chorągiewce znajdującej się na hełmie wieńczącym wieżę. Zbudowano go planie prostokąta. Ma użytkowe poddasze i jest częściowo podpiwniczony. Towarzyszy mu wieża wzniesiona na planie kwadratu, a na wyższych kondygnacjach ośmioboczna. Budynki gospodarcze pochodzą z końca XIX wieku i razem z dworem otaczają prostokątny dziedziniec. Całość zajmowała centralne miejsce pierwotnej osady. Na wschód od niej znajduje się nieużytkowany cmentarz założony przed 1895 rokiem.

Dwór i zabudowania folwarczne były po wojnie siedzibą państwowego gospodarstwa rolnego. Obecnie jest to własność prywatna, a co za tym idzie – trudno dostępna do zwiedzania. Można jednak podjechać w jej pobliże i pooglądać ten trochę zapomniany, ale urokliwy zakątek powiatu średzkiego. Istotne jest, że ktoś o niego obecnie dba i nie uległ degradacji, tak jak wiele innych tego typu założeń.

Grzegorz Borowski

REKLAMA